Kar Küresi

Dudağımın kenarında hüzün rengi. Ne de yakışmış!

Mis gibi renk yağarmış, parlak... Huzurmuş kar küresi.

Çok üzülünce kırmızı balıkların kozası olur, bir anda tertemiz okyanuslar gibi...

Uzaklarda bir yerlerde, beklediğim okyanus rüzgarı. Dalgalar ve kıyılar, temizler tüm kirlerimizi.

Yağsın renkler, ağır, sessiz.

Kimse gerçek, kimse masum, kimse çok değil.

Belki yine...

Çocuk oluruz belki, yine çocuk. Herkes olması gereken yerde. Saatler emanet... Zamanı gelmiş çoktan da varlar yok olmuş. Yine de varlar hep var. Uykusunda yok olsun, kar küresi dönüştürür. Acıtmaz. Uykumda alır, rüyalarım yine sadece rüya...

Sakın unutmasınlar, ben uyurken birazcıcık sallansın dünya, renkler hep yağsın! Yoksa geçmez ki kağıt kesikleri.

Dudağımın kenarında huzur rengi, bulur bir gün. Ne de yakışır, ne de sever... Bir bilse!

Düşümden sonra, uyandığımda... Uyumadan biraz biraz önce...

Kocaman soluklarım, kocaman adımlarım için...

Kocaman bir aferin bana.