Böyle miymiş?

Bir varmış, hep varmış...

Kırmızı balıkmışım, sarsakmışım...

Öyle çabuk kızar, hemen küsermişim...

Şimdi nasıl çabuk geçiyor her şey de bir o kalıyor?

Tozlar?

Evet birazcıcık yıldız tozu yuttum. Ne güzelmiş dedim, daha çok yuttum.

Sonra ellerim yok oldu, elleri oldu...

Sonra sonra...

Uzaklar eskisi kadar uzak değilken ve ben hala sarsak iken...

Akıllı olabilmek de varmış, uzakları aşmak da...

Elimde mendil yok.

Hiç sallamadım çünkü hiç gitmedi.

Gözlerimi öyle sıkı kapatmıştım ki karanlık hep karanlıktı bir zamanlar...

O zamanlar gitmeler ve gelmeler vardı.

Şimdi karanlıkta parlayan iki çift gözmüşüz.

Öyle gerçek, öyle çokmuşuz ki...

Biliyorum, çünkü gözlerimi açıyorum hala orada.

Gözümü kapatıyorum yine orada.

Bi kapıyorum...

Bi açıyorum...

Oh! İçim rahatlıyor, yine orada!