Günışığı

Kalbim kadarmışım sanırdım.

Meğersem öyle çokmuşum ki... Okyanuslar, yüzyıllar kadar...
Saç tellerime tutunurmuş bazen. Bazen parmak uçlarıma, boynuma. Kokusu, izi kalır.
Küçük bir günışığı.
Seni tanıyan gözleri ne güzeldir. Gözlerinin en içinde kocaman gülüş.
Seninledir, sendendir. Işığın ta kendisi olmak ne güzel!
Hiç bu kadar sevilmiş olabilir mi hiçbir canlı diye düşünüyorum.
Onun gözlerindeki benim sevgim mi...? Bilemedim ki!
Bütün bilmelerim sizin olsun.
Bütün meselelerim.
Hepsi.
Nefeslerim benim olsun sadece, sıcacık...
Hepsini ona vereyim.
Onun gözlerinin kocaman gülüşleri benim gözlerimde birikiyor çünkü. Bu bana yeter.
Sevgi taşması böyle bi şey mi?
Bazen tutasım geliyor hepsini.
Hep böyle kalalım, hiç değişmeyelim, büyümeyelim diye.
Damla damla biriktirsem... Hepsi mutluluk dolu, ışık dolu... Sıcacık!

Okyanus olur muyum?