Günışığı

Kalbim kadarmışım sanırdım.

Meğersem öyle çokmuşum ki... Okyanuslar, yüzyıllar kadar...
Saç tellerime tutunurmuş bazen. Bazen parmak uçlarıma, boynuma. Kokusu, izi kalır.
Küçük bir günışığı.
Seni tanıyan gözleri ne güzeldir. Gözlerinin en içinde kocaman gülüş.
Seninledir, sendendir. Işığın ta kendisi olmak ne güzel!
Hiç bu kadar sevilmiş olabilir mi hiçbir canlı diye düşünüyorum.
Onun gözlerindeki benim sevgim mi...? Bilemedim ki!
Bütün bilmelerim sizin olsun.
Bütün meselelerim.
Hepsi.
Nefeslerim benim olsun sadece, sıcacık...
Hepsini ona vereyim.
Onun gözlerinin kocaman gülüşleri benim gözlerimde birikiyor çünkü. Bu bana yeter.
Sevgi taşması böyle bi şey mi?
Bazen tutasım geliyor hepsini.
Hep böyle kalalım, hiç değişmeyelim, büyümeyelim diye.
Damla damla biriktirsem... Hepsi mutluluk dolu, ışık dolu... Sıcacık!

Okyanus olur muyum?

Jellyfish

Küçük bi gün ışığıymış...Geceleri daha çok sevilen... Minik ayakları ve elleri varmış.
İçime dolmuş, kim bilebilirdi ki?
Bir gün kışları üşümek yok deselerdi, güler geçer miydik?
Yoksa inanır mıydık?
Denizlerin altı bunca mucizeyi kaldırabilir mi?

Kutup Yıldızı'na sordum.

"Yeryüzünde hiçbir su damlasının başına böylesi güzel bir şey gelmemiştir" dedi.
Şimdi okyanuslar kadar sevinçmiş.
Milyonlarca su damlasının ta kendisi...
Yıllar yılı daha neyi böylesine bekleyebilirdin ki?
Yoksa mucizenin adı kendisi miydi?

Pamuk Şeker

Düşlerim şeker kokuyor.
Kulağıma dolan rüzgar uğultusu kötü rüyaları çağırdıkça kaçıyorum.
Minik bir kırmızı balıkken de hep korkardım.
Kuru dalların gölgeleri vururdu suyun yüzeyine...
Her rüzgar sudan bir parça daha sıcak alır götürürdü.
Yüzgeçlerim öyle acırdı ki.
Kış hiç yokmuş aslında yalnızca biraz daha az narinim şimdi. Hepsi bu.
Biraz daha az.
Kötü rüzgarlar hep var ama. Hep oldular.
Kabuslar tutmak istiyor.
Koluma, bacağıma yapışıyorlar.
Sonra ilerliyorum uyku perisinin peşinden, ses azalıyor...
Rüzgarın uğultusuyla birlikte uzaklaşıyor karanlıklar. Kutup yıldızı yüzgeçlerime hohluyor.
Sular bir anda ısınıyor.
İçim şeker saçıyor.
Yüzüm aydınlanıyor, dudağımın kenarında tebessüm.
Hoşgeldin!

Dilek Feneri

Öyle güzel bir geceydi ki ağaçların bile gölgeleri vardı.
Mehtapmış adı...
Geceyi gündüz yapan.
Gözlerimi kocaman açtım, daha çok göreyim diye sırf.
Olur da bir gün, ay gökten giderse hiç unutmayayım diye tekrar tekrar baktım.
Ne güzel aydınlık gece!
Günler de bitiyor, aylar da...
Neden yıllar bitince hem çok sevinir hem üzülürüz?
Bir balığın cevap bulamayacağı pek çok soru vardır.
Yirmi beşinci saat yeni bi gündür, sekizinci gün yeni bir hafta...
Neden bunun gibi, su gibi, gökyüzü gibi normal değildir biten yıl?
Neden gösterişlidir?
Hüzünlüdür?
Biten her yeni yıl, mehtap mıdır yoksa?

Bir dilek diledim.
Gökyüzünde hep mehtap olsun ve karanlığı da...
Güneşin gölgelerini sevdiğim kadar seveyim.

Saklanma

Derinlerden yine merhaba.
Özlemiş miymişim?
Yoo... Hayır.
Kutup yıldızı yüzgeçlerimden tutup kaldırmasaydı buraların soğuğu hasta ederdi beni.
Yaşamazmışım ki ben.
Derinler şapşal balıkları sevmez. Yağlı, kocaman ve tehlikeli balıkların mekanıdır buralar.
Ben yalnızca soluk alırım, kimseye görünmeden saklanır nefes alırım.
Çok üzüldüğümde, karıştığımda, aklım almadığında ya da büsbüyük şeyler olunca...
Düşünmek lazımdır. Buralar düşünmek için iyi. Kafam üşüdükçe zihnim açılır.
Bazen de yorulmuştur aklım, üşüdükçe uyuşur, daha az düşünür.
Bu ara karıştı sanırım. Ama hem dinlenmeye hem de açılmaya ihtiyacı var.
Normalleşmekten korkuyorum.
Yüzgeçlerimi, solungaçlarımı, pullarımı kaybetmekten korkuyorum.
Yukarılardayken erimiş oksijeni özlüyorum, portatif ciğer beni insansılaştırdı.
Ellerim olmasından korkuyorum, en çok da ayaklarım olmasından...
Bir de saçmalamak yerine bızıldayan bir koca ağızdan...
Çoğalmaktan...
Yaşama karışmaktan...
Benim korkularım suyum bulandığında başlardı ya!
Hah! İşte tam da böyle.
Göz gözü, ben kutup yıldızını, dünya güneşi görmüyor.
Tüm suç, kışın mı ki acaba?

Kutup Yıldızı Tesellisi

Bir kar tanesi gördüm düşümde.
"Oralar uzak, korkma. Sakın kızma!" dedi.
Öyle çok rüzgar, öyle çok yaprak vardı ki korktum uyanınca.
Oysa anlaşmıştık.
Ben güneye indikçe peşimi bırakacaktı kış.
Ne zaman sevmiştim ki onu? Hiç!
Bunu hep bildi. Alındı da ama kabullendi.
Çünkü bana hep mutsuzluk getirirdi ve hüzün canımın içindeyken daha güzeldi.
Yüzüm hüznü hiç sevmez.
Kaşlarım da sevmez.
Hüzün üşütür, kış üşütür...

Kutup yıldızı koyunları düşün dedi. Hep sıcak ve çok olan koyunları düşün.
Saydıkça hemencecik geçecek...
Haklı mıydı yoksa?
Bir...
İki...
Üç...
......
..............

Uyku sözü

Her gece bir öncekinden daha çok huzur...
Her uyku bir diğerinden biraz daha derin ve güvenli.
Suların altı bunca güveni hiç bilmemişti. Ve denizler altında bu kadar huzuru saklayacak yer yok ki!
-Gökyüzü kocaman! Tüm huzurumuz sıkışır, minik yıldızlar olur, dedi kutup yıldızı.
Yukarı... Bunu bir kez denemiştim. Küçük bir akvaryum ve macera... Okyanusa kavuşmak zor olmuştu, bunu kutup yıldızından başka hiç kimse başaramazdı. Şimdi olmayanı da oldurabilir miydi?
-Gece uykuları senin nefesin, tüm nefesim senin nefesin. Erimiş oksijene ihtiyacın yok. Gökyüzü sadece ikimizin, dedi.
Uykusunda dedi hem de, her satırı doğruydu.
Biliyorum bir sırrı vardı.
Özgürleşecektik... Çünkü kromajlı pırpır... Gerçek oksijen...
Çok az kalmıştı! Sadece biraz daha gece, biraz daha uyku...

Yazlar da geçer

Rüzgar çok.

Pullarım suda daha çok üşür oldu.
Çiçek ağacı da şaşkın.
Gün gelecek, Yaz kalmayınca hiç çiçek olmayacak.
Kocaman uzun kış, serilmesin üzerimize.

Yalvardım Yaz'a, çok işin yoksa kal dedim.
Yorulmadın mı gelmelerden ve gitmelerden?
Biraz daha kalsaydın ya!
Çok üşürüm ben.
Bunu herkesler bilir.

Üşürsem üzülürüm.

Hani limon ağacı?

Birlikten yalan doğar. Ben demedim bunu, limon ağaçları...
Hep mi kandırırlar? Yoksa kalabalıklar mı hep aldatır.
Bazen ıssızlık iyidir çünkü.
Kalabalık güçlü eder, inanır, inandırır.
Yalandan da olsa...
Bahar gelmedi henüz.
Hani? Hiç yok ki!?

Kafam Üşümesin

Soğukmuş diyorlar. Öyle duydum, yıldızlar söyledi.
Ben bilmem ki! Hissedemem, kafamda kutup yıldızı...
Takıldı saçıma. Yorgun mu yoksa?
Denizler altında sakin sessiz bi kış... Akıp gidermiş.
Bense bi dingin tebessüm.
O ise yorgun. Ben... Şaşkın mıyım ne!? Yok, tebessüm.
Üşümüyorum, yorgun değilim hiç. Güçlü oldum, önce iyi oldum, güzel oldum.
O yorulmasın ama hiç. Dinlensin saçlarımda. Sıcacıkmış hem, öyle sıcakmış ki kafam mutlu.
Ben mutlu...
Soğuk muymuş? Hiç de! O varken ellerim, ayaklarım, kafam... Hep sıcak.
Benim saçlarımsa yumuşacıkmış. Uyutur, dinlendirirmiş.
Hem de öyle çok uyuturmuş ki kutup yıldızı uyumaktan yorgun!
Ama kış bitecek, sonra bi bakmışım kutup yıldızı mavi balık.
Sonra bi daha bakmışım biz kırmızımavi balık.
Mevsim bahar.